Rozdział 6 O co ci chdzi?

Przez najbliższe dwie godziny tańczyłam i piłam drinki. Gdy alkohol zaczął działać, robiłam się coraz bardziej rozluźniona. Lecz gdy poczułam narastającą chęć zwrócenia zawartości żołądka popędziłam do łazienki, przepychając się przez tłum tańczących. Po niecałej minucie dotarłam do damskiej toalety, nacisnęłam na klamkę...zamknięte. Od razu mnie zamurowało. No cóż została męska, albo...łyk. Ale nie mogłam się zmusić do połknięcia wymiocin. Więc weszłam do zakażonej strefy, na moje szczęście była otwarta i we wnętrzu wolna. W środku były cztery kabiny. Weszłam do pierwszej i puściłam mój "hamulec", po wszystkim żołądek był pusty, jak czarna dziura.
Nagle usłyszałam otwierane drzwi, które przez chwile wpuszczały melodię energicznej piosenki.
- Ej, stary wierz że Ona cię zdradza.- powiedział jakiś głos, ach no cóż czego się dziwiłam, męska ubikacja.- No nie rób takiej miny, uważasz że cię okłamuję?- zapytał dobitnie, a po chwili usłyszałam szum spuszczania moczu. No nie, nie ma to jak poważna rozmowa przy spuszczaniu moczu ze zbiornika. Faceci...
Zaburczało mi w żołądku, odruchowo złapałam za brzuch, strącając przy tym rolkę papieru, która potoczyła się pod kabiną.
- Jest tam ktoś?- zapytał znany mi głos.- Nieważne. Słuchaj z Nią nie jesteśmy już parą od paru miesięcy, zerwałem z nią. Mam kogoś innego na oku. A do tego muszę się zwijać bo szukam koleżanki. Widziałeś, brunetkę z mleczną karnacją?- zapytał, a ja prawie podskoczyłam, wspięłam się chwiejnymi krokami na deskę klozetową, a przez szparę zobaczyłam znajomą twarz Felina, który wpatrywał się na nietrzeźwego kolegę.
- Tak, była taka. Bawiła się w samym środku, wypiła chyba z dziesięć drinków.- zapiął rozporek,a Felin złapał się swoich ciemnych prostych włosów.
Poczułam jak deska na której stałam ugięła się, więc próbowałam zejść, ale zamiast tego noga mi się ugięła i spadłam na klamkę, która strzyknęła, a ja upadłam na wilgotną podłogę, która pachniała środkami do dezynsekcji i gumą od butów.
- Kto tam jest.- tym razem nie zapytał grzecznie, podniósł głos wściekły.- Wychodź.
Przestraszona jego zachowaniem przeczołgałam się cicho do drugiej kabiny tarzając się w...czymś. Nie wiedziałam co robić, więc działałam instynktownie.
Co ty wyprawiasz dziewczyno?- zapytał głos.
- Nic co by cię interesowało.- odpowiedziałam szeptem. Starałam się być jak najciszej w drugiej kabinie. Usłyszałam trzask łamanego zamka następnie ktoś zaklął.
- Widzisz? Nikogo tu nie ma.- powiedział mężczyzna.- A teraz już choć.
Zadowolona?- zapytał Głos.
- Tak! A teraz wynoś się z mojej głowy!- wysyczała głośno kiedy chłopaki wyszli zatrzaskując mocno drewniane drzwi.
Uwierz mi, ale bardzo bym chciała. tu też nie jest Raj.- powiedział spokojny Głos.
- I kto to mówi, możesz się tam wylegiwać i podsłuchiwać moje myśli. A...po co ja z tobą gadam?- zapytałam karcąc się za to co robię, wstałam chwiejnie z kafelek otworzyłam kabinę.
Sama się nad tym zastanawiałam.- Głos nie dawał za wygraną, ciągnął konwersacje w nadziei na dalszą rozmowę, która najprawdopodobniej już się zakończyła.
Po chłopakach nie został nawet najmniejszy ślad, tylko odcisk buta na drzwiach kabiny z pękniętym zamkiem. Oglądnęłam całą łazienkę i rzuciłam się do drzwi. Na szczęście niezauważona wyszłam z męskiej ubikacji i ostrożnie przepychałam się w tłumie, by dojść do baru.
Przy szklankach zobaczyłam Felina rozmawiającego z barmanem. Szybko odwróciłam wzrok i schowałam się za tańczących, przeszły mnie ciarki i poczułam swędzenie w nosie. Nagle na plecach poczułam czyjąś rękę, odwróciłam się, a moim oczom ukazał się wyskoki mężczyzna z uśmiechem na ustach. Nie przyglądałam się mu dokładniej z wielu powodów...
Po pierwsze- jest zbyt ciemno, po drugie- byłam zainteresowana bardziej Felinem, po trzecie- nie szukałam przygód...i z wielu innych powodów.
A dodatkowo coś w środku krzyczało "Uciekaj", kiedy spoglądałam na nieznajomego.
- Hej mała, zgubiłaś się?- spytał i położył drugą dłoń na moim udzie, spiorunowałam go wzrokiem i dałam z liścia.
- Jeżeli jeszcze raz któreś z twoich kończyn, dotknie mnie w jakimkolwiek miejscu, już zawsze będziesz odcedzał kartofelki przez rurkę.- powiedziałam to jak najspokojniejszym głosem do jego ucha, na koniec uśmiechnęłam się promiennie i posłałam całusa.
Może mi się wydawało, że choć przez chwile na twarzy nieznajomego wymalował się strach. Ale w porę go ukrył za promiennym uśmiechem.
- Lubię ryzyko...- nie zdążył dokończyć, gdy jego ręka spoczęła na udzie, a ja z całej siły uderzyłam kolanem w krocze chłopaka.
Dobrze mu tak! Świnia!- krzyknął głos w mojej głowie, tak głośno, że przekrzyczała moje wszystkie myśli, a może to był krzyk tego mężczyzny, który próbował zaszpanować?
- Świnia!- krzyknęłam i kopnęłam go jeszcze w brzuch odchodząc. Gdy szłam niektórzy mężczyźni odwracali się, a kobiety klaskały, albo wołały "dobrze", "dajesz rade mała", albo "niezły cel".
Zmierzałam w kierunku baru, gdzie Felina już nie było. Usiadłam ostrożnie na białym krzesełku podniosłam palec na wysokość oczu i powiedziałam.
- Gin z sokiem żurawinowym.- barman spojrzał na mnie przez chwilę, wpatrując się jeszcze w całe zajście. Skoro on to widział, to...
- Seph? To ty?- no nie i spokój zniszczony.
- Nie, nie znam żadnej Seph.- nawet na niego nie spojrzałam, tylko utkwiłam wzrok w lampce ginu, podanego przed chwilą od barmana. Wzięłam łyk i od razu poczułam jak alkohol wypełnia moje komórki rozgrzewając je.
- Seph nie rób sobie żartów, szukałem cię co najmniej dwie godziny.- powiedział przejętym głosem i przysiadł obok mnie. Lecz ja wciąż wpatrywałam się w resztkę płynu. Dopiłam i gestem ręki pokazałam, żeby barman dolał.- Porozmawiamy? Czemu uciekłaś?- nie odpowiadałam, tylko siedziałam i miarowo uspokajałam oddech, nie chcąc żebym wybuchła.- Seraphino, czemu uciekałaś, czemu nie chcesz rozmawiać?- był coraz bardziej irytujący.
Dopiłam łapczywie drugą szklankę trunku obróciłam się na krześle i skoczyłam na nogi.
Moja równowaga może nie była najlepsza, ale też nie najgorsza. Ruszyłam szybkim krokiem do drzwi, ale zanim złapałam za klamkę Felin złapał mnie za nadgarstek i pociągnął do siebie.
- Odwal się kłamco!- krzyknęłam mu prosto w twarz, a on zesztywniał i spojrzał zaskoczony, lecz za późno wrócił na ziemię, gdy myślał o co mi chodzi, bo wyrwałam mu się z objęć i wyszłam z klubu zatrzaskując drzwi, tak mocno iż pod nogami poczułam drżenie.
Wróciłam do domu jak najszybciej, biegłam.
Gdy otworzyłam drzwi w domu było cicho, zadziwiający spokój. Gdy weszłam głębiej do pomieszczenia zastałam rodziców przytulających się i oglądających film. Nina robiła popcorn.
Gdy spostrzegła moje mokre policzki i zaczerwienioną twarz, podbiegła i zaczęła wypytywać "Co się stało?", "Gdzie byłaś?" i tak dalej. Ja odepchnęłam ją tylko lekko i powędrowałam krzywym krokiem po schodach, do pokoju. Zatrzasnęłam drzwi na klucz, zignorowałam energiczne pukanie rodziców i siostry. Usiadłam przy lusterku i zaczęłam się przyglądać odbiciu blondynki.
To jestem ja, potrzebowałam cię...potrzebowałam źródła życia, bo...- przerwała jej melodia komórki sygnalizująca o jakimś połączeniu, nawet nie spojrzałam na ekran tylko wcisnęłam "odrzuć" i zamknęłam klapkę telefonu.
Byłam roztrzęsiona i zmęczona już nic nie słyszałam.
Przez resztę tygodnia siedziałam w domu i zastanawiałam się czemu Felin nic nie mówił...nie ufał mi?
Pamiętam jak pierwszy raz zapytałam go o rodzinę miałam wtedy 17 lat, pierwszy raz zapytałam go wtedy o bliskich!
Normalne nawet dziesięciolatki pytają swoich kolegów, od tak kiedy chcą:
"- Hej jak masz na imię?
- Ja, Ola.
- Ładnie, a ja mam na imię Ala.
-Też ładnie, kto ci tak dał?
- Mama, tata i brat chcieli Beatka...a ty?
- Ja nie wiem.
- Czemu?
- Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym.
- Oj, przykro mi, a masz jakichś bliskich?
- Tak, mam kuzynkę i wujostwo."

Cały czas siedziałam przy oknie wpatrując się w każdą szparkę szyby, leżałam w łóżku wpatrując się w sufit albo przed toaletką próbując zrozumieć, co jest ze mną nie tak?
W tej chwili chodziłam po pokoju, sprzątając pokój, który i tak był posprzątany.
Stanęłam jak wryta gdy odebrałam wiadomość od Felina.

"Cześć, możemy się spotkać?- małe literki wydawały się mrugać, jak gdyby zabrakło im energii do skupienia światła

Przez ten czas, myślałam o Felinie i o sobie, ale gdy tylko o nim myślę, kolana mi się uginają, do oczu napływają łzy, serce zaczyna wybijać szybszy rytm, a klatka piersiowa zaczyna piec przeraźliwie od środka.
Nie odpisałam, tylko rzuciłam telefon na szafkę, następnie jak na złość otworzył się i wyleciała karta i bateria. Przetarłam szybko oczy poprawiłam bluzkę i ochłodziłam się wodą przy umywalce, obmywając twarz. Nachyliłam się nad nią, podpierając się rękoma i utkwiłam wzrok w wpływającą do rury wodę. Gdy uspokoiłam oddech, wyszłam z toalety podniosłam telefon i jego części z ziemi i starannie poukładałam. Komórka wyświetlała teraz dwie wiadomości, włączyłam "zobacz" i odczytałam litery.

" Restauracja przy kinie, o ósmej jutro."- i co mam teraz zrobić?

Zaswędziało mi w nosie, nagle wszystkie światła zgasły, a monitor telefonu poczerniał, kichnęłam i wtedy włączyła się lampka w szufladzie, zawsze ją tam trzymałam, tak na wszelki wypadek, a codo komórki...
- Padła bateria.- szepnęłam do siebie, uspokajając płuca i walące serce.
- Dobrze wiesz, że nie.- ryknął podenerwowany Głos. - To dziś, znalazł mnie...i czeka...

***

Moi drodzy, przede wszystkim chcę was przeprosić za moją długo nieobecność, ale sami wiecie jak to jest...szkoła...Szkolny Zakład Karno Opiekuńczy Łączący Analfabetów hihi :D

Mniejsza o szczegóły...

mam nadzieję, że spodobało wam się to i was nie znużyło...oraz, że chcecie więcej!!!

Dziękuję wszystkim...dydykuję ten rozdział Troi, aG.x, Alpha'ce oraz Kath, które zawsze odwiedzały mojego bloga...KOCHAM WAS!! <3

Przepraszam jeżeli pomyliłam imiona

Rozdział 5 Druga strona lustra.

Czekaj...w ogóle gadam ze sobą? Jestem...zwariowałam, nie..- odpowiadam, już nie wiem w co mam wierzyć, mam pustkę w głowie, mam dość.
Później nic nie słyszałam, tylko szum w głowie od przemęczenia.
Siedziałem w pokoju, odrabiam pracę domową drzwi były zamknięte, ale od łazienki uchylone, przez co widziałam lustro w którym moja twarz wyglądała inaczej. Nie zwracałam na to uwagi, gdyż myślałam, że to przez złe odbicie światła.
Po moich plecach przebiegł dreszcz na samom myśl o tym, że widziałam inną osobę w lustrze. Lecz moje nerwy mówiły same za siebie, "coś jest nie tak", ale nie słuchałam ich.
Z trzaskiem zamknęłam zeszyt i odłożyłam go na półkę. Stanęłam na nogach i z zadziwiającą szybkością złapałam lampę, która prawie by spadła przez moją nieuwagę. Potrząsnęłam głową wypuszczając niepotrzebnie zbędne myśli tłoczące się w mojej głowie jak taran walący w drzwi i krzyczący "Ej! Wypuść nas! Bo będziemy cię torturować! I męczyć! Do śmierci!", wzdrygnęłam się, a cebulki włosów dziwnie się najeżyły Śmierć... nigdy o niej nie myślałam, tym bardziej poważnie, po tym jak zginęła moja matka, na stole operacyjnym, bo lekarze nie mogli uratować jej spalonego i nabrzmiałego ciała.
Pamiętam to jeszcze, ale przez mgłę. Skóra na ciele mamy była czerwona i czarna, miejscami nawet schodziła. Mówiła coś do mnie, ale jej nie słyszałam, albo próbowałam nie słyszeć, patrzyłam tylko jak jej ciało, jej powłoka którą tak kochałam, umierała. To chyba najgorszy widok, później odciągali mnie od niej, krzyczałam i szarpałam się, ale nie słuchali mnie tylko ciągnęli jak szmacianą lalkę. Po godzinie wpatrywania się w podłogę i słuchania psychologów, którzy na nic się nie zdali, przyszedł lekarz, wpuszczając znany mi zapach leków i znieczulaczy. Stanął przede mną, później spojrzał na psychologa pokręcił przecząco głową, uklęknął i wziął mnie za rękę mówiąc "Wszystko będzie dobrze", ale ja wiedziałam, że nie będzie. Moje oczy zapełniły się po raz setny łzami, a w serce wbił się metalowy drążek, którego naruszanie groziło krzykiem bólu.
Później trafiłam do domu dziecka, gdzie rana po stracie matki narastała. A na pogrzebie nawet nie byłam, zabronili mi, powiedzieli, że moja psychika jest poważnie narażona. Przy grobie matki byłam tylko dwa razy. Rok po śmierci mamy, oraz na moją piętnastkę. Do osiemnastego roku życia, muszę tam chodzić z nadzorem opiekuńczym.
Odwróciłam się na piętach i odepchnęłam od łóżka, stawiając lampę na szafce nocnej. Do oczu napłynęły mi łzy na to wspomnienie. "Zycie jest takie niesprawiedliwe, takie bolesne"- pomyślałam.
Ale co tam ja, liczy się przecież co świat o tym myśli, czyż nie?
Podeszłam do toaletki i zerknęłam na lustro, w jednej chwili cofnęłam się uderzając łydką o szafkę, a łokciem w bok prysznicu. Przy okazji z moich ust wydobył się cichy krzyk przerażenia.
A jednak się nie myliłam, jestem inna...moje włosy rozpuszczone, układały się jasnymi jak promienie słońca falami, moja skóra była karmelowa, a oczy...nie były brązowe lecz żółte, naturalnie zółte.
- Nie podoba mi się ten odcień skóry.- powiedziałam już bez strachu, z lekkim obrzydzeniem w głosie.
W mojej głowie znów panował chaos, wiele pytań nasuwało mi się na język, znów zaczęło mi huczeć, "Mam po prosu dość", z całej siły uderzyłam pięścią w kafelke koło lustra, która natychmiast złamała się pod ciężarem mojej dłoni.
Podniosłam rękę do oczu i ujrzałam strugę krwi, która leciała swobodnie po ręce, łaskocząc ją delikatnie. Nachyliłam się nad toaletką, otworzyłam białą szafkę na kluczyk i przez chwilę szperałam szukając zdrową ręką wacika, spirytusu i bandażu.
Po znalezieniu odpowiednich przedmiotów zerknęłam na rękę, która wciąż i nieodwołalnie krwawiła, polałam spirytusem nałożyłam wacik i drżącymi rękoma nawinęłam szary bandaż dokładnie każde miejsce narażone na uraz.
Po długim namyśle postanowiłam, że idę na miasto coś zjeść. Może trafię na Felina.
Uśmiechnęłam się w duchu na myśl, że go spotkam za co się skarciłam. Po włożeniu ciuchów zeszłam na dół.
Było zadziwiająco cicho, jak znam życie powinna być poranna kłótnia. Nie zwracając na to uwagi wyszłam do sklepu, zastanawiając się co dokładnie stało się w domu.
Szlam nie patrząc, jak i gdzie, przez przypadek wpadłam na mojego sąsiada, ale przeprosiłam i poszłam dalej w stronę restauracji w której pracowałam trzy lata, dobra cztery, ale moim zdaniem jeden rok się nie liczy bo to był próbny rok. Później się zwolniłam, a mianowicie wtedy, gdy zaczęli się dość poważnie kłócić, zaczęłam zajmować się wtedy Niną, owszem jest już duża, ale ma dobre serce i jest wrażliwa, nie chciałabym żeby przez całe życie była smutna.
Usiadłam ostrożnie na drewnianym krześle na dworze i czekałam z podniesioną rękom na kelnera. Podszedł do mnie blondyn o jaskrawo zielonych oczach.
- W czym mogę pomóc?- zapytał, uśmiechając się od ucha do ucha, i wyciągając notatnik z przypiętym długopisem.
- Wybacz że pytam, ale jesteś nowy?- zapytałam a on pokiwał potakująco głową. Zapytałam, bo ja też tak zaczynałam w pracy, no i przyjaciele z pracy witali mnie słowem "Hejka Krewetko, co tam słychać?! To co zwykle"-czyli lampka wina i 'Kurczak w sosie estragonowym', a na deser 'Krem z dyni z wanilią'. A przezwisko wzięło się od tego, że gdy jeszcze pracowałam w restauracji, krewetki do garnka, czy na patelnie nakładałam sztućcami, lubiłam jeść krewetki, ale nienawidziłam ich dotykać-Ten  chłopak tego nie zrobił więc domyśliłam się, że jest nowy.- Mógłbyś poprosić innego kelnera, bez urazy.- powiedziałam uśmiechając się z wysiłkiem do chłopaka, on skinął głową nie mieniając ani na chwilę wielkiego banana na ustach. Odszedł a po chwili podszedł do mnie Diego, mój kumpel z kuchni.
- Krewetka?! To ty? Długo cię tu nie widziałem, może trzy, cztery miesiące. Podać to samo?- spojrzał na mnie z ukosa, podejrzliwie, jakbym miała zmienić nagle Menu.
- Tak to co zawsze, a jeżeli chodzi o czas ostatnio mam go bardzo mało.- powiedziałam z udawanym uśmiechem. Miałam nadzieję, że szybko odejdzie, bo pod rzęsami zaczęło mi się robić mokro. Tylko dlaczego?
- Okej, a tak z ciekawości. Gdzie Felin?- zapytał ochrypłym głosem, był ciekawy, bo po długim czasie, przyszłam bez mojego najlepszego kumpla.
- Nie wiem, nie pytałam się.- powiedziałam z udawaną radością. "Idź sobie wreszcie, człowieku daj Krewetce spokój!", sama próbowałam się rozśmieszyć, co pomogło, ale tylko na drobną chwilę.- Proszę, mogę chwile pobyć sama?- zapytałam błagalnym głosem, mrużąc lekko oczy.
- Okej, nie ma sprawy.- powiedział uśmiechając się delikatnie.- Mała kłótnia z Felinem?- skarciłam go za to podejrzenie, a potem jak zobaczyłam jego przygnębioną minę, szybko uśmiechnęłam się sztucznie, wyprostowałam na siedzeniu i spojrzałam prosto.
- Nie, po prostu nie rozmawialiśmy...długo.- skłamałam i spojrzałam na wychodzącą nieznaną mi kelnerkę, przynoszącą świeżo krwisty stek, przyprawiony lawendą i pikantnym sosem z gotowanych warzyw i gęstej śmietany. Nie dziwię się, że znam składniki, w końcu trochę tu pracowałam.- Zatrudniliście nowych?- zapytałam, wskazując na nieznajomą i spoglądając to na nią to na Diego.
- Nie to kuzynka Felina, nie miała gdzie pracować, więc...- przerwałam mu ruchem dłoni.
- Więc powiedział tobie, że ma kuzynkę, którą zna, a mi przez pół życia nawet nie pisnął słowa.- stwierdziłam, patrząc już nie na niego, ale gdzieś w nicość. Mój towarzysz nic nie mówił więc tylko wstałam wściekła.- Dziękuję, ale straciłam apetyt.- obeszłam stół, objęłam Diega i pożegnałam się.
Po chwili z drugiej strony ulicy zobaczyłam Felina biegnącego w moim kierunku. Opuściłam wzrok i przyspieszyłam kroku w przeciwną stronę co on, później skręciłam w uliczkę, prowadzącą prosto do mojego domu. W głowie huczało mi od myśli "A ja mu ufałam", "Jak mogłam być taka głupia", "Mam nadzieję, że się jakoś sensownie wytłumaczy".
Znów skręciła, zamierzałam pójść do baru, potańczyć, uspokoić myśli i zatopić się w muzyce, i schronić w innych ciałach, jednak coś mnie powstrzymało. Coś dziwnego chciało się przebić przez moje myśli. Gdy się skoncentrowałam już na najważniejszym, spostrzegłam, że stoję na środku chodnika sama o zachodzie słońca, nigdy się tak tym nie martwiłam, ale teraz...
- Seph! Czekaj!- o nie wolę już zginąć niż czekać na kogoś takiego jak ty. Ruszyłam szybciej do wejścia.
Gdy byłam już w środku, przepchałam się przez tłumy do baru i poprosiłam o drinka. Podał mi go szybko, a ja wypiłam szybkimi dwoma susami. Wstałam i poszłam na parkiet, gdy tylko zaczęłam tańczyć, zorientowałam się, że cuchnie tu spoconymi ciałami i świeżo wypitym alkoholem. Nie przejmowałam się tym.
Wszyscy kołysali się w rytm muzyki i gibali się na wszystkie strony, nawet mnie muzyka porwała do tańca, nuta była niezła.
Ale dokładnie po chwili wszystkie myśli jakie wcześniej kłębiły mi się w głowie natarły teraz z podwójną siłą, potężniejszą niż poprzednio.
_______________________________________

Moi drodzy strasznie was przepraszam  za moją nieuwagę, następnym razem się postaram.
Przepraszam za ten beznadziejny rozdział, no i siemka ściemka, hihihi.
Dziękuję za ponad tysiąc wejść i proszę o jeszcze więcej...
Całusy wasza Az :*

Rozdział 4 Mecz.

Rzeczywiście trafiłyśmy na boisko, gdzie teraz gra Felin z drużyną i grupa Okoni (przeciwnik). Oczywiście trybuny są zapełnione, niektórzy krzyczą "Pstrągi!", to jest nazwa drużyny Felina.
Chmury rozeszły się i wyszło słońce, promienie ogrzewały skórę, ich ciepło przynosiło ulgę, a letni wietrzyk, ochładzał powierzchnię, by nie było zbyt gorąco.Oczywiście gracze byli spoceni, ciekło z nich jak z prysznicu, gdzie po meczu właśnie tam powinni się znaleźć.
- Przerwa!-krzyknął sędzia dmuchając trzy razy w gwizdek, piłka, którą przed chwilą rzucali i łapali, padła na czerwone boisko, podskakiwała przez moment, lecz już po chwili uległa grawitacji i przetoczyła się tylko odrobinę.
Gracze rozeszli się do swoich trenerów i usiedli na ławkach słuchając, jak mężczyzna wydziera im się prosto w twarz. Jest 22 i 2 kwarty do 28 i 3 kwart dla Pstrągów. Felin odrywa wzrok o trenera, który kończy swój wywód, rozgląda się i w końcu dostrzega mnie. Macham mu, a od uśmiecha się i odmachuje odkładając pomarańczowy ręcznik, którym przed chwilą wycierał twarz, pokazuje mu pięści zaciśnięte z całych sił, a on tylko uśmiecha się szerzej, odsłaniając białe zęby i pokazuje kciuk skierowany ku górze.
Koledzy klepią go po plecach, potem zerkają w moją stronę i zaczynają rechotać i wymieniać jakieś śmieszne wywody, w pewnym momencie Felin traci uśmiech, patrzy na blondyna z przeciwnej grupy,który przed chwilą coś powiedział w jego stronę, podchodzi do niego z uniesioną głową i stykają się klatką piersiową, po czym mój 'wybawiciel' uderza czołem o jego głowę, chłopak zatacza się, lecz wstaje i odchodzi do swoich.
Gwizd rozdziera powietrze jak topór.
- Koniec czasu!- krzyczy młody chłopak, może starszy o kilka lat, ubrany w odblaskową żółtą podkoszulkę.- Piłka dla Okoni!- dodaje jeszcze i schodzi z boiska, a dwóch chłopaków podchodzi do piłki, następnie podają sobie nawzajem piłkę, aż w końcu zaczyna się gra.
Do mojego krzesełka obok dosiada się pięciolatek. Tak, mały skurczybyk, z niebieskimi oczkami pełnymi adrenaliny, na twarzy miał wymalowaną radość, a źrenice powiększone jak u narkomana.
- Dzień dobry.- powiedział do mnie.- Czy tu jest wolne?- spytał, a ja kiwnęłam głową, wszyscy skarcili nas wzrokiem jakby nie widzieli, że dziecko szuka miejsca.- Czemu oni się tak dziwnie patrzą.- zapytał, a z ust chłopaka wydobył się nieświeży zapach, myślałam, że zwymiotuje mu na twarz.
Pewnie nie umył zębów.-stwierdził, już znajomy głos w mojej głowie.
Pytanie chłopaka puściłam mimo uszu, ale nie dawał za wygraną. Małym kościstym ramieniem szturchał co chwilę moje, dając do zrozumienia, że wciąż tu jest.
Zaczęłam sobie wyobrażać, jakby chłopak na chwilę stracił orientacje w grze, aż w końcu piłka podana do jakiegoś gościa, nie złapana trafia malucha w głowę. Tak, wiem brutalne mam myśli.
Zgadzam się z tobą.- odpowiedział mi głos.
Wrzaski nagle obudziły się do życia, cały stadion zaczął krzyczeć i klaskać.
- Pstrągi wygrały!- krzyczy do mikrofonu narrator.- Ostatni kosz padł dokładnie przed sekundą! A trafił go nijaki Felin Petersburg!- krzyczał,a w moich uszach pękały miarowo bębenki.
- Idę do domu, idziesz ze mną?!- krzyknęłam do Niny, która cały czas siedziała obok mnie. Zwróciła do mnie i tylko przytaknęła ruchem głowy.
Wyszłyśmy na parking główny i ruszyłyśmy do domu.
Droga była dość długa, ruszałyśmy się powoli i miarowo, żartując sobie i rozmawiając. Gdy Nina weszła na temat mojej rodziny, rozmowa się skończyła. Szczerze nie pamiętam swojej rodziny, jedyne co mi po nich zostało to wspomnienia, które zanikały i topiły się w obrazach pamięci, jak ziarnka piasku wydobyte na brzeg morza i topione przez nie. Pamięć tak szybko zanikała, zlewała się w jedność i nie było sposobu by ją rozłączyć. Pamiętam jeszcze, że miałam w domu dziecka zdjęcie rodziców i brata, ale zostało ono zabrane, przez opiekunkę, która mówiła "Nie zostawiajcie drobiazgów takich jak zdjęcia, bo nie zapomnicie nigdy, o tak wielkiej stracie.", po roku ta kobieta została zwolniona za niszczenie cudzych rzeczy, wyglądało to niebiańsko, jak policjanci wzięli ją pod pachy i wynosili, na tył samochodu z kogutem.
Po mału dochodziliśmy do domu, gdy z zamyśleń wyrwał mnie głos w głowie.
To musiało być smutne, wiele przeżyłaś złego.Tak mi przykro.-słyszałam w nim żal i smutek, poczułam się winna wiedząc, że pokazałam jej tyle smutku, nie lubiłam gdy ktoś mówił' Jak mu to jest przykro, że to się zdarzyło'.
Niepotrzebnie, przyzwyczaiłam się do tych wspomnień.- smutek grał melodie w mojej głowie, słyszałam swoją agonie. Te wszystkie wspomnienia, kiedy mama przytulała mnie gdy coś złego się zdarzyło, albo gdy tata pokazywał mi jak zakręcać śruby od rowerka, lub jak mój brat, bronił mnie w szkole gdy jakiś koleś mi się stawiał. P moim policzku spłynęła słona łza, płynęła aż dotarła w kącik ust. Nie pozbyłam się jej, czekałam, aż wyschnie na zimnym policzku.
Złapałam się za ramiona i je potarłam, dziś było dość chłodno. Nina próbowała rozgrzać ramiona. Zatrzymałam się z westchnieniem, ściągnęłam bluzę i nakryłam nią ramiona Niny, protestowała przez chwile, ale później oddała się ciepłu wełny i futrzanym rękawom.
- Cieplej?- zapytałam choć znałam już odpowiedź, gdy zobaczyłam jak chowa szyję w dekolt.
- Tak, dzięki.- odpowiedziała wyraźnie i szybko. Moje ramiona musnął chłodny wietrzyk, co spowodowało że wyszła kująca gęsia skórka. Znienacka, na moich plecach poczułam miłe ciepło i lekkie obciążenie, odwróciłam się i ujrzałam przepięknie piwne oczy Felina.
- Hej.- przywitał się radośnie.- Żeby było ci cieplej.- odparł wskazując na skórzaną czarną kurtkę, która zwisała swobodnie z mojego karku.
- Dzięki.- powiedziałam i zmierzyłam go od stóp do głowy, był ubrany w dżinsy pamiętające już lepsze lata, błękitną bluzę z czarnym napisem "Pstrągi", oraz białe trampki firmy "Puma".- Tobie nie jest zimno, zwycięzco?- zapytałam, a on uśmiechnął się i uderzył mnie żartobliwie w ramię.
- Wytrzymam.- powiedział, a jego uśmiech powiększył się tak, że w kącikach oczu pojawiły się kurze łapki.- Wracasz do domu?- zapytał a ja kiwnęłam, przełknęłam gulę, która rosła w gardle i odpowiedziałam żwawo.
- Tak, a co?- dodałam, on uśmiechnął się.
- Jest impreza jutro, z okazji naszej wygranej.- powiedział spokojnie, ale nie patrzył na mnie tylko błądził wzrokiem w około, a ja próbowałam skupić wzrok na jego twarzy.
Zazwyczaj drużyna Felina, nie wygrywała, był remis lub dwa punkty przewagi, choć nie powiem, ale wygrane też były. Zawsze z tej okazji były imprezy, domówki i nocki w domach. Było dużo alkoholu, dużo zabaw i gier, przez które możesz zasnąć z głową w sedesie, a jak tam się nie zmieściłeś, to równie dobrze mogliby znaleźć jakiś śmietnik. Na takich imprezach są też baseny, widzieliście kiedyś filmy z imprezami, właśnie tak tam było. A na dodatek, były otwarte trzy sypialnie, w których często przebywają śpiący, pijani miłośnicy pieszczot, raz nawet trafiłam na młodą kobietę z dwoma po boku chłopakami.
Te imprezy naprawdę są niebezpieczne, ale no cóż kocham ryzyko.
- Na pewno będę.- powiedziałam z entuzjazmem, podskakując na jednej nodze.- Ale lepiej nie spuszczaj mnie z oka, nie chcę, żeby jakiś pijany idiota mnie dorwał.
Nie żartuj, ja bym zrezygnowała.- powiedział kobiecy głos w mojej głowie.
Nie słyszałam jej dość długo, zawszę się zastanawiałam, czy nie można jej jakoś wyłączyć.
Nie można.- powiedziała i niemal poczułam jak krzyżuje ręce na piersi i odwraca się plecami na znak 'focha'.
- Przyjadę po ciebie o ósmej, okej?- pokiwałam energicznie głową, a on uśmiechnął się, nagle zrobił coś czego bym się po nim nigdy nie spodziewała, pochylił się, znieruchomiałam, ponieważ zrozumiałam jakie miał zamiary. Zawahał się, ale ostatecznie wyprostował się jak struna, a na twarzy pokazał mu się purpurowy rumieniec i wstydliwa mina. Przez niego tak że poczułam ogień na policzkach, który stopniowo osuwał się w dół ku szyi.- To cześć.- powiedział rozładowując emocje.
- Cześć.- odwrócił się napięcie i poszedł w swoją stronę, a ja w swoją.
Jeszcze długo czułam gorąco na policzkach. A ramiona...kurtka. Zapomniałam mu ją oddać! Głupia ja. A zresztą jest mi tak ciepło i przyjemnie, że chyba ją sobie zostawię do jutra.

Wróciłyśmy do domu o około piątej(po południu). Rodzice nie odzywali się do siebie, tata siedział w pokoju, a mama oglądała filmy. Żaden z nich nie powiedział cześć, ani nie spojrzał kto przyszedł.
- Cześć?- chciałam, żeby zabrzmiało to obraźliwie i nieładnie, ale wyszedł mi jękliwie.
- Yhy.- mruknęła mama pod nosem i pod głosiła telewizor. Nagle z pokoju wyleciał tata i krzyknął.
- Ścisz tego grata, próbuję pracować na wasze zachcianki!.- krzyknął i chciał odejść, ale mama odwróciła się wściekła z miną, jakby ktoś dał jej w twarz.
- Przepraszam, co?!- wyłączyła telewizor i odłożyła pilot z trzaskiem.- Coś ty powiedział, do jasnej cholery?!- była wściekła, nagle poczułam napięcie, za swoimi plecami.
Nina. Nie mogłam pozwolić, żeby to oglądała więc popchnęłam ją w stronę schodów i spojrzałam przepraszająco. Ale ja zostałam, zamierzałam ich uspokoić. Nagle poczułam ból z lewej strony klatki piersiowej.
- Powiedziałem, jasno i wyraźnie...!
- Nie waż się tego powtarzać, bo jak...!
- Ej! Dość! Kolejny dzień jest to samo!- krzyknęłam na nich, a oni zwrócili na mnie twarze wpatrując się blado.- Wracam do domu i zaczyna się kłótnia! Nie można tego wytrzymać! Gdyby nie Nina, wzięłabym walizki i wróciła do tamtej dziury dla dzieciaków.- to ostatnie powiedziałam wyraźnie i prawie, że szeptem, najwidoczniej zszokowałam ich tym stwierdzeniem, bo mama zrobiła minę, jakby zjadła cytrynę, a tata wyprostował się jak struna i wyszczerzył oczy.- Zmieńcie się, albo coś zróbcie ze sobą! Niszczycie siebie i nas!- mówiąc "nas" miałam na myśli tylko i wyłącznie Nine, biedulka pewnie zamknęła się w pokoju i płacze słuchając moich krzyków. Poczułam nieoczekiwaną chęć zwrócenia obiadu.- A zresztą róbcie jak chcecie byle nie na naszych oczach.- powiedziałam lekceważąco machając ręką i weszłam na schody pokonując jednym krokiem co trzy schodki, żeby jak najszybciej z tam tond odejść, cały czas czułam wzrok rodziców na plecach.
Gdy pokonałam już piętro zapukałam do drzwi pokoju Niny, ona otworzyła z wymachem, a jej oczy były pełne łez, po policzkach spływały litry słonej wody, rzuciła mi się w ramiona i przytuliła tak mocno, że przez chwilę brakowało mi tchu.
Biedulka.- powiedział znajomy damski głosik
Wiem miała ciężkie życie.- powiedziałam w głowie, a na dole usłyszałam jak rodzice rozmawiają pół krzykiem.
Jak mogę ci pomóc?- zapytała, a ja sama siebie zdziwiłam swoim pytaniem, które nie było głupie.WOW.
Kim jesteś?- odpowiedziałam pytaniem, wtulając się w głowę swojej siostry.
Ja? Jestem...
______________________________________

Ha nie ma tak dobrze. Hihi 
Żeby dowiedzieć się kim jest nieznajoma, musicie poczekać XD

Mam nadzieje, że was nie zanudziłam.
Pozdrawiam serdecznie wszystkich czytelników tego bloga.

:*** Az
Ps: Potrzebna jest mi beta, dlatego proszę, jeżeli ktoś kogoś zna niech napisze.

Rozdział 3 Problemy.

**Seraphina**

Gdy podali nam nasze potrawy, zaczęła się rozmowa.
- Jak tam Nina?- zapytał, ale znał odpowiedź równie dobrze jak ja, zaczął od bardzo błogich pytań.- Może inaczej, nie masz problemów?- zawsze mówiliśmy sobie wszystko, nie mieliśmy przed sobą żadnych sekretów, ufaliśmy sobie nawzajem, więc nie miałam żadnego pretekstu żeby mu nie powiedzieć.
- Mama znalazła moją aspirynę w łazience, moje wszystkie pudełka.- powiedziałam po czym włożyłam do ust kawałek ryby, przeżułam i kontynuowałam.- Zrobiła mi taką awanturę, po tym jak przyszła od psychologa rodzinnego.- prawie że wybuchłam, ale o dziwo im więcej chciałam być wściekła, tym o wiele mniej się złościłam a więcej chciało mi się płakać.- Ale nie mówmy już o mnie.- machnęłam rękom.- Co u ciebie, poza nową siostrą.
- Tak, to jest dobra wiadomość.- spojrzałam na niego i zobaczyłam, że jego zielone oczy nabrały jeszcze mocniejszego koloru, odsłonił śnieżno białe zęby w uśmiechu, dziewczyny, czemu to zawsze muszą być białe zęby i przepiękny uśmiech. Skinęłam głową.- Przeprowadzam się do Paryża.
Najpierw myślałam, że to żart, więc się zaśmiałam, lecz gdy spojrzał na mnie poważniej...krzyknęłam z radości, wyplułam przez przypadek resztki nieprzeżutego łososia. Następnie wstałam i prawie że potknęłam się o własne nogi, przytuliłam go mocniej niż poprzednio i zaczęliśmy skakać z radości. Przypomniałam sobie dzień moich urodzin, kiedy dzieci z domu dla sierot złożyły mi życzenia, a on jedyny podarował mi prezent, była to broszka z niezapominajką, oplecioną w złotą nitkę, mam ją w pokoju, za moją ulubioną książką na regale.
- Można prosić?- pyta, wstając i podając mi dłoń, bez zastanowienia chwyciłam jego dłoń, która była ciepła i delikatna za razem, spostrzegłam, że niewiele osób tańczy, teraz trafiłam z Felinem na dość wolne tępo, a konkretnie Chester See- God Damn You' re Beautifol. Stanęliśmy na środku, Felin prowadził, swoją drogą nieźle tańczy, ja jak oczywiście ja nadeptałam mu dwa razy na nogę i wybuchliśmy śmiechem. Po dwudziestu, może trzydziestu minutach, położyłam mu głowę na ramieniu, a ręce na klatce piersiowej. Nie chciałam stracić tej przyjaźni, przez jedno pytanie, czy jeden głupi ruch, dlatego na swój sposób trzymałam się z dala od jego ust.
Ziemia do Seraphiny, pocałuj go! Dalej!- znów ten głos, więc go zignorowałam, lecz po chwili namysłu odpowiedziałam.
Nie mogę, nie chcę stracić najlepszego przyjaciela, jakiego miałam w życiu.- powiedziałam to spokojnie, bez nerwów.
No okej, wytrzymam to napięcie.- powiedziała zrezygnowany i smutny.
Ludzie ja chyba wariuje! Słysze coś czego oni nie słyszą, tak spostrzegłam po tym jak pierwszy raz głos pokazał się w mojej głowie, moje zachowanie też było dziwne.
Podniosłam głowę i spojrzałam z pod szarych rzęs, na mojego towarzysza, on od razu odwzajemnił spojrzenie, patrzeliśmy na siebie przez większość czasu. Kiedy w końcu piosenka ucichła melodia skrzypiec, wróciliśmy do stolika i dokończyliśmy nasze jedzenie, które było już dość letnie. Wróciłam do domu około dwunastej wieczorem, mając przy boku mojego przyjaciela, czyli teoretycznie spędziłam z nim sześć godzin. Jak to szybko zleciało.
Stanęłam na ogródku razem z Felinem, przytuliłam go mocno.
- Dziękuję za wszystko.- puściłam go i ucałowałam w policzek, tak mam nadzieję robią przyjaciele.- Było wspaniale.
- Nie ma za co, należał ci się jeden spokojny dzień.- zaśmiałam się z nim i w tej samej chwili zobaczyłam Nine płaczącą na schodach ganku.
- Nina?- sprawdziłam, podniosła głowę i ujrzałam spływający jej po twarzy czarny tusz, przygryzała dolną wargę, a jej oczy zabłyszczały od łez. Zaczęło kropić, zupełnie zapomniałam o Felinie i czym prędzej podbiegłam do płaczącej siostry.
- Zadzwonię!- krzyknął, ale nie słuchałam go, bardziej przejęłam się moją siostrą.
Usiadłam obok niej położyłam dłoń na jej policzku, który aż szczypał od zimna.
- Choć do domu i opowiesz mi co się stało.- powiedziałam pociągnęłam ją do drzwi, okryłam ramieniem i ruszyłyśmy szybko do mojego pokoju, usadowiłam ją na łóżku, zamknęłam drzwi na zasuwkę i usiadłam koło niej, zebrałam włosy z mokrej, od łez twarzy i zapytałam ostrożnie i cicho.
- Czemu płaczesz? Co się stało?- nie chciałam jej zbytnio denerwować, tylko dowiedzieć się o co poszło.
- Ten dzień jest po prostu do kitu, Lucas mnie zdradził , a mama i tata się pokłócili, tak hardo, że mama się wyprowadziła na jakiś czas i pogroziła ojcu rozwodem.- wybąkała, smutna i zrezygnowana, a po chwili znów wybuchła płaczem.
- Wiesz gdzie jutro będzie ten cham?- zapytałam naprawdę wściekła.- A rodzicami się nie przejmuj, porozmawiam z nimi, albo sami się przeproszą.
- Okej, Lucas będzie jutro na boisku, często gra w kosza.- powiedziała, otarła łzy i padła mi w ramiona.- Dzięki.
- Nie ma sprawy i wiesz nie przejmuj się, zaopiekuję się nim, zapamięta, że ciebie nigdy nie można zdradzać.- zacisnęłam ją mocniej w swoich ramionach.

Następnego ranka, wszystko robiłam w pośpiechu, spodenki, bluzka bez ramiączek, czarny tusz niebieskie powieki i beżowe usta, na nogi wciągnęłam sandały i ruszyłam na boisko, spotkać się z Luisem.
Grał z trzema młodymi kolesiami, za siatką siedział Felin, dwóch innych i parę dziewczyn. Narobię mu tyle siary, że się nie pozbiera.
W kosza grałam od małego, razem z innymi w domu dziecka, w siatkę niedawno zaczęłam, a w tenisa i inne, prócz bejsbolu, grałam od pięciu lat.
Podeszłam do skaczącego idioty, popchnęłam go na kratkę, dałam z liścia, zbliżyłam twarz do jego ucha i powiedziałam.
- Jeszcze raz zranisz moją siostrę, to tak ci dokopie, że już więcej nie dosięgniesz do kosza.- ostrzegłam, malutko odsunęłam twarz, nie mogłam się powstrzymać, więc kopnęłam go jeszcze w jaja. Tata zawsze mnie uczył, że gdy kopne w to miejsce to świat facetowi się zawali. Upadł, ja uklękłam, podniosłam mu dłonią głowę.- Ale żałośnie wyglądasz, a pomyśl, gdybym cię zdzieliła mocniej, co by sobie pomyślały inne osoby tutaj.- kiwnęłam w stronę ławek, na których wszyscy się w nas wpatrywali, nawet Felin wyglądał na przerażonego.- Rozumiemy się, czyż nie?- zmasakrowałam go jeszcze wzrokiem, a on pokiwał energicznie głową.- Mam nadzieję.- wstałam, rozglądnęłam się.- No co?! To nie teatr.- wszyscy spojrzeli gdzie indziej, już miałam odejść gdy coś mi się przypomniało.- Ach! Masz przeprosić Nine, publicznie.- uśmiechnęłam się, puściłam oczko do Lucasa i odeszłam pewnym krokiem, gdy szłam czułam na plecach wzrok gapiów.

Gdy tylko weszłam do pokoju, zaczęłam skakać, byłam taka radosna, że w końcu zwróciłam na siebie uwagę kumpli. Następnie po wyskakaniu się, ruszyłam do pokoju siostry.
Gdy otworzyłam drzwi, rzuciła mi się na szyję, aż zachwiałam się i wpadłam na ścianę.
- Dzięki, dziękuję!- krzyczała przez dobre dziesięć minut.- Tak strasznie ci dziękuję.
- Czemu tak radosna...? Już opublikowali?- zapytałam ze zdziwieniem, chodziło o opublikowanie, co zdarzyło się na boisku.
- Jakaś dziewczyna nagrała, ciebie i Lucasa. Bosko to zrobiłaś! Podziwiam cię. A zobacz ile jest polubień, od kilku minut..
- Trzydzieści, trzydzieści cztery...i ciągle rośnie.- nieźle, moja reputacja rośnie, następnym razem potraktuje chłopców łagodniej. Na ekranie filmik leciał, było z dwadzieścia komentarzy.
- A moja ulubiona minuta to ta.- na ekranie pojawił się moment, w którym kopnęłam Lucasa między nogi.
- Weź to wyłącz, na żywo było lepsze.- powiedziałam, zaśmiałyśmy się obie i wyszłyśmy na dwór do parku.
W parku było ciepło więc wzięłam tylko brązowe bolerko, a Nina letnią kurtkę. drzewa mówiły do mnie, rzucając płomyk wiatru.na nasze twarze
- Cześć.- rzucił Felin, biegnąc do nas z naprzeciwka, swoją drogą, dziś w ogóle się nie widzieliśmy, oczywiście nie licząc tego na boisku. Podszedł podniósł ręce w geście obronnym.- Nie chcę z tobą zadzierać.- Ludzie po tym incydencie zaczęli mi mówić jaka jestem fajna, albo bali się do mnie podejść.
- Och, nic ci nie zrobię, o ile nie obrazisz mojej siostry.- powiedziałam ostrzegawczo, ale zaraz po tym uśmiechnęłam się.
- Może warto.- powiedział, miał na twarzy uśmiech, ale oczy wyrażały powagę. Nina zgwizdała, spojrzałam na nią karcąco, bo wiem co miała na myśli.- No nic, będę już szedł, idę na trening.koszykówki.- tak, Felin jest dość wysoki, żeby być w jakiejkolwiek drożynie, a dodatkowo wysportowany. Ja różniłam się od niego tym, że ja nie przepadałam za bieganiem, a on w ręcz przeciwnie, uwielbiał. To nie znaczy, że nie radziłam sobie na bieżni, ale nie byłam najlepsza. Najlepsza była Cornelia, przyjechała z Ameryki, a po miesiącu została kapitanem szkolnej drużyny cheerleaderek, teraz wiem skąd się biorą takie lalunie.
- Trzymamy kciuki!- krzyknęłam za nim, a Nina pociągnęła mnie za łokieć.
- Może tam wpadniemy?- zapytała z miną, jakby wygrała dziesięć milionów. Pierwszy raz nie wiedziałam co jej odpowiedzieć.Zerknęłam na chmury powyżej.
- Może.- szepnęłam i poszłam dalej, trzymając pod ramieniem dłoń mojej siostry, przeszywanej, ale siostry.

** **

Byłam wyczerpana, cały czas, nie wiedziałam dlaczego. Aż końcu w którymś momencie siły powracały, witalność energia, wszystko. Znów to co wcześniej, tylko tym razem obraz oświetlała świeca.

Było naprawdę ładnie, dużo świec, lawenda w doniczce i stolik, z białym obrusem, a na nim czerwona zastawa. Na górze żyrandol, z czerwonymi jak krew rubinami, a w środku nich lampka, która odbijała promienie, tworząc fale świateł. Wszystko było piękne. Nagle do stołu dosiadła się młoda dziewczyna i chłopak. Ona była znajoma, to chyba ta mała dziewczynka, która stała przed płonącym domem. Seraphina. Ale chłopaka widziałam pierwszy raz. Rozmawiają cały czas ten monolog, nie mogłam wytrzymać podeszłam do nich, zobaczyłam, że chłopak jest smutny i zapragnęłam go przytulić. Nagle dziewczyna wstała z krzesła i sama to uczyniła, poczułam się lepiej.
Co jest?- zapytał jakiś głos, spostrzegłam, że to głos tej małej dziewczynki.
Nico.- więc odpowiedziałam bez chwili namysłu, z entuzjazmem.
- Mówiłeś coś?- zapytała.
- Nie, ale dzięki za uścisk.- odpowiedział.
- Nawet nie próbuj sobie ze mnie...
- Czyżby nasza smoczyca zmiękła?- on jej przerwał.
Haha...smoczyca?-zaśmiałam się i powtórzyłam przezwisko.
Później wszystko zniknęło, zgasło. Słyszałam monologi, ale nie mogłam odpowiedzieć, ani nic nie widziałam. Nagle znów wszystko się pojawiło, tylko tym razem stali na parkiecie i tańczyli do wolnych piosenek.
Byli tak blisko siebie, znów nie mogłam się pohamować i krzyknęłam.
Ziemia do Seraphiny, pocałuj go! Dalej!- tak się cieszyłam, że są tak blisko, chciałam by byli szczęśliwi.
Nie mogę, nie chcę stracić najlepszego przyjaciela, jakiego miałam w życiu.- odpowiedziała mi spokojnie, zrozumiałam od razu co mówi, byłam troszkę smutna, ale no cóż, ma racje.
No okej, wytrzymam to napięcie.- odpowiedziałam tylko i już siedziałam cicho, aż do momentu gdy puściła go, a obraz znów zniknął.
Nic nie słyszałam, nic nie widziałam. Ale to była przyjemna cisza, dała mi siłę, nasyciła mnie. Później był już tylko spokój, nic więcej.
Dopiero po długiej chwili znów widziałam obraz, tak to znów był ten płonący dom, ta sama płacząca dziewczynka, ten sam krzyk kobiety, ten sam dym, ten sam policjant, wszystko podobne.
___________________________________

Moi drodzy jeżeli chodzi o dobijanie...no to mam nadzieję, że jeszcze tam siedzicie, oraz że nie chodzą wam muchy po oczach, że nie umarliście z nudów.
Proszę uprzejmie o komentarz.
Rozdział dedykuję Alphie Fearis.
(Przepraszam za pazurki, ty wierz o co chodzi) XD
Zapraszam tak że, wszystkich na nową stronę 'O mnie całej, małej'

Buziole :** Az

Rozdział 2 Rodzinka pomyleńców.

Ciepło, jasność, przyjemność i bezpieczeństwo. Czuję tu wszystko, co najlepsze, a spokój jest nieopisywalny. Długi czas zbierałam siły, lecz wciąż nie mam ich dość, by wyjść i walczyć.
Nagle wszystko pojaśniało, okrążali mnie l u d z i e, udawali, lub po prostu nie widzieli mnie. Stałam koło jakiegoś ceglanego budynku, był stary i zniszczony, a w oknach widziałam ogień. Ze środka wydostawały się krzyki, jęki i wrzaski.
Gdy odwróciłam od niego wzrok w oddali zobaczyłam dziewczynę, włosy miała kruczo czarne, skórę osmoloną, a oczy szkliste od łez. Stała zrezygnowana. Podszedł do niej policjant, zaczął coś do niej mówić, ale ona nie reagowała, nawet nie spojrzała na niego, tylko wpatrywała się w płonący budynek, jak gdyby na coś czekała.
- Seraphina!- zawołał ktoś ze środka, lecz dym był tak gęsty, że nie było widać nawet czubka własnego nosa.
Dziewczynka tylko drgnęła, ale nie podbiegła, tylko stała. Trzymała papierową torbę, która teraz leżała na chodniku, a jej zawartość na asfalcie.
Z pomieszczenia wydobyła się postać, czerwone płomienie oplatały ją od ud, materiał koszulki i włosy, trawił ogień. Wszyscy strażacy nietrzymający węża, podbiegli do dziewczyny z kocami, nakryli ją i próbowali zmniejszyć kolumny płomieni.
- Seraphina!- krzyknęła ponownie nieznajoma, ogień już jej nie sięgał, ale dym rozprzestrzeniał się i uwalniał niemiły zapach spalonej skóry.
- Mamo!- czarnowłosa dziewczynka w końcu ruszyła biegiem. W niecałe pięć sekund mała znalazła się przy płonącej wcześniej osobie, przytulały się i ściskały. Jeśli się nie mylę w taki sposób ludzie okazują sobie nawzajem miłość, ale to co dobre zawsze się kończy, więc musiała przyjechać karetka i zabrać kobietę.
Później wszystko zniknęło i znów oplotła mnie ciemność. Po tym, co zobaczyłam nawet nie chciałam patrzeć dalej. Wiadomo, że po takich obrażeniach istota ludzka nie przeżyłaby, a w każdym razie nie żyłaby długo. Poczułam coś, jakieś dziwne uczucie w sercu, zaczęło mnie to kłuć. Współczucie.

** Seraphina **

Obudziłam się jak co dzień, wstałam, ubrałam się, uczesałam, umyłam zęby, pomalowałam: tym razem użyłam różu i błękitu. Tego dnia czułam się inaczej, czegoś mi brakowało. Ale czego?

Nic nie przychodziło mi do głowy... Aspiryna! Nie wzięłam tabletek. Złapałam za pudełko, ale nie wzięłam ani jednej białej kapsułki. Nie czułam bólu, ucisku, ani żadnego innego nieprzyjemnego uczucia.

Podniosłam telefon i zerknęłam na wyświetlacz.

_________________________

|                                      10:14  |

 |  24.03.2013r.                            | 

|                                                |

|                                                |

|  1 Nieodebrane połączenie        |

|                                                |

|                                                |

|___________________________|

Dzwonił Felin, jak zwykle. Zawsze dzwoni o dziewiątej, a ja zawsze nie odbieram.

Wybiłam numer i przyłożyłam słuchawkę do ucha.

- Hej - odezwał się Felin i od razu zaczął mówić swoje.- Dziś nie ma żadnej imprezy, ale mógłbym cię zaprosić na kolację. - Przez chwilę w ogóle nic nie mówiłam. Zamurowało mnie. Ostatni raz, kiedy byliśmy sam na sam był jakieś dwa, trzy lata temu.- Nie powinienem, ja prze...

- Nie przepraszaj, pójdę z tobą, ale gdzie i o której?- pytam niepewna swoich słów.

- Przyjadę po ciebie o szóstej, co ty na to? - mam nadzieję, że to będzie nic więcej jak tylko kolacja, ale mam przeczucie, że myślę błędnie. Oby mi się zdawało.
- Nie ma sprawy, nie mam co robić wieczorem więc, okej.- Chciałam zaprzeczyć, potem zmienić zdanie i na odwrót, ale coś mnie powstrzymywało.
- Świetnie. Poczekaj moment.- to był nadzwyczajny odgłos radosnego chłopca, jakby sześciolatek dostał super ciężarówkę z łopatką, betoniarką i paroma wiaderkami, czy coś takiego.- Aaaa...jest, jest, jest!- Nie przejęłam się tym, też lubiłam Felina, czasami wyobrażałam sobie jaką byśmy byli parą, zawsze się kończyło na czyjejś zdradzie, to było okropne. Ale poza moimi marzeniami, to dobry chłopak, lepszy od Jason' a Priestley' a. Podobały mi się jego włosy w odcieniu piasku, i te dołeczki w policzkach. Zawsze, gdy się uśmiechał przechodziły mi ciarki po plecach. Raz przez przypadek prawie się pocałowaliśmy, na imprezie, za mało czasu na opowiadanie.
Ruszyłam do salonu, żeby znaleźć "moich rodziców", ale nie znalazłam ich tam, więc ruszyłam do ich sypialni.
- Mamo...- gdy weszłam do pokoju zastałam puste łóżko, otwartą szafę na oścież i czarną półkę, na której leżały rozrzucone pudełka aspiryny, którą chowałam przed mamą w łazience, za koszem do prania. Było ich chyba dwadzieścia. Bałam się coraz bardziej. Pewnie dostanę miesięczną karę na wychodzenie gdziekolwiek i rodzice zabiorą mi telefon, który jest mi niezbędny do życia. Owszem klapka odpada ze starości, baterię trzeba ładować co dwa dni, ale przydaje się do wielu rozmów. Oczywiście rodzice nie wiedzą o moim drugim telefonie schowanym w materacu mojego łóżka, oraz MP3, które kupiła mi babcia na dziesiąte urodziny, schowanym w odpadającej listwie w rogu mojego pokoju, czy też, moim nowym laptopie, którego schowałam w ozdobnej poduszce w narożnej szafie. Mój komputer czasem zostaje wyłączony przez mamę, gdy mam karę. Co najgłupsze z jej strony, podłączyła kamerę w moim pokoju. Nie wie jednak, że mam kolegę, który lubi komputery, oraz złamał hasło dyrektora, wkradł się na stronę internetową szkoły i na stronie głównej wkleił zdjęcie łysej głowy dyra. I dodatkowo, rozbroił kamerkę tak świetnie, że naprawa obrazu głównego, zajęła całe dwa lata.
Gdy wybiegłam z sypialni rodziców Nina robiła sobie kanapkę.
- Gdzie tym razem pojechali rodzice?- zapytałam nieco podenerwowana, zerkając za okno.
- Pojechali do psychologa, mówili coś chyba o nadużywaniu leków, nie przejmuj się, wychodziłaś z gorszych obsesji.- to, to ja wiem, ale gorzej będę się czuła z myślą, że będę musiała tłumaczyć im że nie jestem uzależniona od leków, czy narkotyków, lub strzeli im do głowy, żeby zabrać mnie do psychologa.
- Mam nadzieję, że im nie odwali.- powiedziałam  zmierzając w kierunku telefonu, następnie się rozmyśliłam i ruszam w stronę swojego spokojnego kącika. Weszłam do pokoju.
Może lepiej jeżeli zadzwonię? Nie, bo przez telefon nie rozmawia się o takich sprawach. Mama powiedziała (moja biologiczna matka), że są tacy ludzie, którzy mogą nagrywać rozmowy telefoniczne i w ten sposób dowiedzieć się bardzo dużo. A jeżeli chodzi o tą stukniętą rodzinę, jedyna osoba, która jest spoko to Nina. Jestem adoptowana, mój prawdziwy ojciec tuła się gdzieś po świecie w poszukiwaniu przygód, moja matka zginęła w ogniu, a mój starszy brat uciekł miesiąc przed pożarem. Czasem do mnie pisał, ale bardzo rzadko, pewnie się boi. Także moja niby 'rodzina', jest po prostu nieprawdziwa, przyszywana. Gaja (czyt. Kaja), moja nieprawdziwa matka jest zbyt troskliwa, Nina raczej pilnuje własnego nosa, a Darius (czyt. Dariusz) niby mój ojciec, jest zajęty bardziej swoją firmą i opieką nad Gają. Normalna Paryska rodzinka.

***

Dwie godziny później rodzice wrócili, Darius poszedł od razu do swojego pokoju, a Gaja jak to matka zaczęła temat leków, które znalazła w łazience.
- Każdy nałogowiec tak mówi.- odparła mama po mojej długiej i męczącej powieści o tym, że nie biorę niepotrzebnie leków, ale ona swoje wiedziała, o tak wiedziała.
- Czyli po prostu mi nie ufasz, mówisz o mnie jak o psychicznie chorej i wykłócasz się o leki, które były przeznaczone na różnorodne bóle! A jeżeli i tak masz gdzieś to, co powiem, to najlepiej wsadź mnie do pokoju na dożywocie, odetnij od świata i będziesz miała jedną sierotę z głowy!- wykrzyczałam, przez zaciśnięte gardło, łzy cisnęły mi się w oczach i nie mogłam powstrzymać łkania, pobiegłam do pokoju nie zwracając uwagi na stojącego smutnego ojca i na zszokowaną Ninę. Zatrzasnęłam drzwi, przekręciłam kluczyk i rzuciłam się na łóżko, po czym chwyciłam poduszkę i wypłakałam w nią wszystkie smutki. Łzy szczypały mnie w policzki, a chłód który przynosiły leczył powoli, lecz skutecznie rany zadane dotychczas przez Gaję. Płakałam w nią przynajmniej trzy godziny. Do siedemnastej siedziałam w pokoju i próbowałam zmyć zaschnięty niebieski tusz. Felin jeszcze nie przyszedł. Byłam przebrana w długą czarną suknię, była zwiewna i zdobiona cekinami, na rękach miałam kratkowane rękawiczki bez palców, cienie na oczach koloru czerni, jak i moje włosy polokowane, leżące na ramionach, lecz wciąż oddające ten sam odcień, zlewały się w jedność. Rzęsy pomalowałam szarym tuszem, a na nogi założyłam świetne, połyskujące, popielate szpilki. Siedziałam w łazience przed toaletką i zastanawiałam się nad tym czy dobrze zrobiłam, umawiając się na kolację z Felinem.
To miły chłopak, taki, o jakim zawsze marzyłam: zabawny, z nutką szaleństwa, kochający, kreatywny, asertywny, i przede wszystkim altruista. To właśnie Felin, tyle że on jest dodatkowo przystojny, ale nigdy nie zastanawiałam się czy się w nim zakochałam, czy może po prostu traktuję go jak najlepszego przyjaciela.
Nagle zapaliła się we mnie nutka radości, a na ganku samo z siebie zapaliło się światło i zadzwonił dzwonek do drzwi. Zbiegłam po schodach, jak najszybciej się dało w szpilkach, złapałam za wiszącą na wieszaku szarą torebkę i czarne bolerko z rękawami 3/4. Gdy zmierzałam tak do auta Felina, zerknęłam przez okno do salonu, w którym rodzice byli tak pochłonięci kłótnią, że nawet nie zauważyli jak ich córka wymyka się z domu. Jak znam życie Gaja zaczęła temat firmy taty, czyli jego ciągłego siedzenia w gabinecie, a Darius wykłócał się o to, dlaczego ona kłóci się z dziećmi i im nie wierzy. Wobec tego prawdopodobnie słyszał od początku naszą kłótnie. Mam dość już tej bandy pomyleńców.

***

Felin zabrał mnie do luksusowej restauracji, serwującej owoce morza, oraz ryby. Nie przepadałam za taką kuchnią, ale jeżeli  jest ona dobrze podana, nie mam problemów z jej przełknięciem.
Podeszliśmy do blatu, a mój towarzysz szepnął coś jednej z kelnerek, która następnie zaprowadziła nas do jednego ze stolików. Na naszym leżała mała świeczka, wazon z bukietem lawendy i czerwoną zastawą. Po dosłownie jednej chwili podeszła do nas kelnerka.
- Witam, co mogę podać?- zapytała, uśmiechając się sztucznie i bawiąc się długopisem trzymając go w prawej ręce. Spojrzałam na Felina, który ruchem głowy zachęcił mnie bym zamówiła pierwsza.
Spojrzałam na Menu.
- Poproszę łososia zapiekanego w serze, a do tego białe wino.- powiedziałam spokojnie, choć w głębi byłam niespokojna i wkurzona na rodziców.
- Ja poproszę to samo.- powiedział Felin, po krótkim zastanowieniu.
- Oczywiście.- zaznaczyła coś w notesie i podniosła głowę.- Coś na deser? Polecamy szarlotkę z krewetek.
Aaa! Fuj! Nie będę jeść robali! Chwila, szarlotkę...?!
- Nie!- krzyknęliśmy chórem. Felin prawie że podskoczył na siedzeniu. - Znaczy... Nie, dziękujemy.- dokończyłam spokojniej, a mój towarzysz usiadł na swoje miejsce i schował twarz w dłoniach. Gdy kelnerka odeszła swoim żwawym krokiem, szepnęłam do Felina kilka słów, które mam nadzieję trochę go uspokoiły.
- Nie przejmuj się, nic...
- Nie, to ja przepraszam, to moja nowa siostra.- tak, Felin też był adoptowany, poznaliśmy się na obozie dla sierot, tam też znalazłam nową rodzinę, jak też Felin, później obiecaliśmy sobie spotkanie, a następnie dowiedziałam się o ich corocznych wakacjach w Paryżu. Ale nie słyszałam o nowej rodzinie, czyżbym coś przeoczyła?
- Coś się pokomplikowało? Co z twoją starą rodziną?- pytałam, nie wiedząc co mówię.
- Nie. Po prostu ona straciła niedawno rodzinę, więc moi rodzice ją przygarnęli.- Ach, zamurowało mnie po pierwszym słowie "Nie".- Zatruwa mi życie, całymi godzinami.
Poczułam nagłą radość, olśnienie. Nie mogłam panować nad sobą. Wstałam przytuliłam mojego towarzysza i zacisnęłam tak mocno, że nie czułam mięśni.
Co jest?- zapytałam siebie w duchu.
Nico.
Puściłam Felina.
- Mówiłeś coś?- zapytałam, bo nieznajomy głos był taki bliski, jak gdyby osoba mówiąca stała tuż tuż.
- Nie, ale dzięki za uścisk.- podziękował i uśmiechnął się złośliwie.
- Nawet nie próbuj sobie ze mnie...
- Czyżby nasza smoczyca zmiękła?- nawet nie pytajcie czemu 'smoczyca'. Felin mówi tak do mnie jako jedyny, reszta kumpli, po prostu 'Serph'.
Haha...smoczyca?- znów ten głos dobijał mnie, myślą że nie wiem kto tak mówi.
___________________________________________________

Kochani, po pierwsze proszę was uprzejmie o komentarz.
Po drugie pozdrawiam Alphe Fearis, która zawsze komentowała.
Po trzecie i tradycyjnie przepraszam za błędy.

No to, to jest mój nudny rozdział i dobijając was napiszę jeszcze kolejny, kolejny, kolejny i kolejny...XD

Pozdrawiam i całuje
:** Wasza Az

Rozdział 1. Życie za życia.

Dzień wcześniej

Jak co dzień wstałam z lekkim kacem. Głowa pękała mi, a kończyny wyczerpane wczorajszą imprezom u kumpla, krzyczały pełne bólu. Moje kruczoczarne włosy, spływały po ramionach, splątane i w nieładzie, na głowie.
Wstałam ostrożnie ledwo trzymając się na nogach, potknęłam się chyba z pięć razy(swoją drogą niezły wynik), krocząc do toaletki.
Gdy zerknęłam w lusterko nie przeraziłam się, tylko uśmiechnęłam i puściłam oczko do odbicia. Chwyciłam za szczotkę i rozczesałam swoje ciemne włosy. Resztę rzeczy zrobiłam szybciej.
Najgorsza zmora to ubiór, ale ostatecznie chwyciłam białe kimono i dżinsowe spodenki. Pomalowałam rzęsy żółtym tuszem, cienie wybrałam brązowe i usta przejechałam beżową pomadką.
Gdy tylko wyszłam z pokoju zastałam moją siostrę siedzącą przy stole i opróżniającą karton płatków. Uśmiechnęłam się na ten widok i usiadłam koło niej.
- I jak tam wczorajsza balanga?- pyta, nie podnosząc głowy i wchłaniając jedną łyżkę po drugiej.- Udana? Czy jakiś frajer wezwał policję?
- No cóż, gdy ja jestem nikt nawet nie pomyśli o glinach.- odpowiedziałam, uśmiechając się, złapałam pudełko, w którym najprawdopodobniej zostało kilka chrupek i zwinnie położyłam bose nogi na stole.- A tak w ogóle to gdzie rodzice?- spytałam obojętnym głosem, połykając zawartość pudełka.
- Pojechali na zakupy.- wyjaśniła Nina, zerkając na zegarek.- Już jakaś godzinę temu.
- Tak?- spojrzałam na zegarek, było wpół do jedenastej.- O cholera!- krzyknęłam, wrzuciłam ostatki płatków do buzi i popędziłam do pokoju.
Złapałam komórkę leżącą na szafce nocnej.
Na małym ekranie zabłysły literki:
2 Nieodebrane połączenia od: Felin.
Następnie wybiłam numer mojego kolegi i usłyszałam trzy sygnały, a po nich znajomy głos.
- Halo?...
- Oj, Felin przepraszam cię. Zapomniałam że miałam zadzwonić, jak tylko wybije dziewiąta.- wypuszczałam słowa tak szybko i nie wyraźnie, że nie byłam pewna czy mnie zrozumie. Miałam tylko nadzieję, że wybaczy moją nieuwagę, oraz zapomni o całej zeszłej sprawie, ale on najwyraźniej miał inne plany, niż przejmowanie się daną godziną.- ja naprawdę cię przepraszam, nie patrzyłam na zegarek...
- Seraphina, uspokój się dobrze? Mam dla ciebie dobrą wiadomość, jutro jest impreza u mojego kumpla. Idziesz?- zapytał, choć znał odpowiedź od początku.
- No jasne.- powiedziałam z entuzjazmem, aż wszystko się we mnie grzało z podekscytowania.
- To czekaj na mnie przed domem o siódmej. Ok?- chciałam krzyknąć do słuchawki, że na sto procent.
- Ok.- uspokoiłam się odrobinę.- To pa.- złapałam dziesięć razy powietrze i podeszłam spokojnie do kalendarza, który wisiał na ścianie przy łóżku. Chwyciłam jakiś długopis i napisałam cyfrę.- To będzie dwudziesta impreza w tym miesiącu.- szepnęłam do siebie, zakreślając krzyżyk na dwudziestym czwartym dniu.
Były wakacje, tacy jak ja już dawno chodzą na imprezy alkoholowe i bawią do białego rana. Rodzice jak na razie nie mają nic przeciwko, a moja siostra woli siedzieć godzinami w domu i czytać encyklopedie, jak to ujęła -"Wole przeglądać cegły, niż marnować czas na głupich rozrywkach młodzików"- i tu się nie zgadzam to nie są  g ł u p i e  rozrywki, tylko s u p e r  rozrywki.
Jak na razie jedyna znana mi osoba, która towarzyszy mi w imprezach to Felin, mój kumpel od wielu lat, nie widzimy się dziesięć miesięcy, a gdy się zjawia? Najczęściej w wakacje. Chodzimy na imprezy, przesiadujemy u mnie, lub u niego. Ostatnio zauważyłam, że zbliżyliśmy się do siebie. Za blisko.
Gdy wyszłam z pokoju Nina, stała na rozstawionych nogach, z rękami na biodrach, na twarzy miała wypisane 'czekaj bo ci uwierzę, że wyjdziesz na tą imprezę', brwi podniesione w zdziwieniu, a oczy wyrażały zwątpienie.
- Po tym co odwaliłaś wczoraj, nie sądzę żeby rodzice się zgodzili.- powiedziała, nie zmieniając pozycji.
- Co takiego nabroiłam?- pytam, choć coś mi świta w pamięci. Rodzice byli wściekli.
- Wróciłaś do domu tak nachlana, że Fel musiał cię przynosić do domu bo uginały ci się normalnie kolana.- wyjaśniła i cały obraz nagle pokazał mi się dokładniej. Rzeczywiście byłam napita i to jak. Dwa razy upadłam wracając do domu, sama. Później dogonił mnie mój kumpel i mi pomógł.
Rodzice nie byli zachwyceni moim widokiem, ale zachowywali się przyzwoicie, w stosunku do chłopaka lubionego przez swoją córkę.
Gdy wyszedł, dostałam niezłą operę od mamy:

"- Tydzień szlabanu na telewizor i trzy dni bez imprez!- krzyknęła rozwścieczona.
- Ale mamo...- chciałam jej wyjaśnić, choć byłam zmęczona i trochę nie dochodziłam do tego co miałam pod czaszką. Ale była szybsza i przerwała mi mój zaczęty monolog.
- Jeżeli będziesz krzyczeć lub się kłócić dostaniesz dodatkowy tydzień. Rozumiemy się?!- nie dawała za wygraną i ja miałam to po niej."

Niestety. Ale dzięki niej mam obmyślony plan. Nie będę udawać obłożnie chorej, ani nie będę ich błagać, a tym bardziej nawet nie pomyśle o kłamstwie.
Pójdę szybciej spać. Czy to będzie podejrzane? Nie. Powiem że boli mnie głowa, od samego porządku będę łykać aspirynę. Podejrzewam, że mi uwierzą, po takim stanie w jakim mnie widzieli, wszystko możliwe.
- Mogę cię o coś prosić.- zapytałam podnosząc ręce w błagalnym geście.
- Okej.- powiedziała rozluźniając się i zmieniając pozycje na stojącą.
- Nie mów nic rodzicom, czyli gdzie jestem, co robię i tak dalej.- powiedziałam, prawie że szepcząc. Zobaczyłam w jej oczach podejrzliwość, ale zaufanie.
- No wiesz...
- Proszę, proszę.- prawie zaczęłam łkać, nie przestawałam wpatrywać się w jej oczy, aż do odpowiedniego skutku.
- Dobra, zgadzam się.- powiedziała cofając się trochę zdegustowana i wiedziałam, że będzie żałowała. Już maiłam iść, kiedy powiedziała.- Seph, tylko uważaj na siebie.
Poszłam nie zwracając na nią uwagi, co miała na myśli? Ach, pewnie naczytała się tych wszystkich dramatów o rozdzielonych siostrach. Czasami robiła się od tego denerwująca, no ale cóż jest moją siostrą.
Przez cały dzień próbowałam się pobudzić, piłam dużo napoi zawierających kofeine, napiłam się troszkę koniaku taty. Fuj! Okropne! Słuchałam ROCKU, głośniki brzęczały od basów, a komputer podskakiwał na biurku. W końcu przyjechali rodzice, próbowałam wtedy jak najciszej się pobudzać, nawet nieźle mi szło do czasu kiedy mama weszła do pokoju:
- Kochanie czemu jesteś taka blada.- spytała, zawsze była taka nadopiekuńcza, to mnie wkurzało, traktowała mnie jak pięciolatka, wracającego z przedszkola.
- Nie jestem blada, po prostu mam taką cerę po tacie.- powiedziałam z wyrzutem, nie przyglądając jej się. Siedziałam przed komputerem i oglądałam horror, norma.- A tak w ogóle, puka się jak się wchodzi, zapomniałaś co to prywatność?- nie odpowiedziała od razu, najpierw spojrzała na mnie z byka. W pewnym sensie to był jej sposób na opanowanie wściekłości. Tak jej terapeuta kazał się uspokajać. Czy takim wyrażeniem można kogoś urazić? Raczej nie.
- Nie zapomniałam, po prostu uważam, że troszkę wczoraj przesadziłam z tą karą tak od razu.- więc zamierzała to wszystko odwołać, to do niej niepodobne.- W zamian, pojedziemy do nocnego muzeum, a później na wieże Eiffla.- tak mieszkam w Paryżu. Pewnie myślicie, ale cudownie, miasto miłości, a do tego wielka, ogromna wykałaczka stojąca na środku miasta. Wybaczcie, że to powiem, ale nienawidzę tego 'miejsca'.
- Nie, wiesz mamo głowa mi pęka po wczorajszym wieczorze porostu pójdę wcześniej spać.- wyjaśniłam, a mama zakrzywiła banana w dół.
- Rozumiem, to ty zostaniesz w domu.- odpowiedziała ze smutkiem i wyszła. Nie zrobiło mi się jej żal, ona jak zwykle udawała, żeby odezwało się we mnie sumienie i żebym zmieniła zdanie, ale jednak jestem uparta i nie zamierzam się tak łatwo poddać.

***

Resztę dnia poświeciłam przy komputerze, aż wybiła piąta.
Szykowałam się na imprezę, pomalowałam ponownie, rzęsy, usta i powieki, a następnie ubrałam dżinsowe rurki i czarną bluzkę z wyciętymi trójkątami po bokach i rękawami trzy czwarte, która świetnie kontrastowała z moimi włosami.  Spięłam je w wysokiego kitka, który falował mi zwisając z tyłu na plecach. Nawet nie wiedziałam jak szybko płynął czas. A dziesięć minut po siódmej, Felin sam mnie odwiedził, łapiąc z tyłu za kuca i pociągając w tył.
- Hej księżniczko, co tam słychać w zamku.- rozglądnął się i puścił moje włosy.- Gdzie królewska rodzinka?
- Poszli do nocnego muzeum, a później na tamtego widelca.- wskazałam przez okno palcem, na wieże świecącą teraz jasnym światłem.
- Słyszałem, że dzisiaj ma być niezła burza.- powiedział, podszedł do okna i zmonitorował oczami niebo.
- Tak słyszałeś?- przytaknął ruchem głowy.- W takim razie teraz na pewno nie wejdą na sam szczyt.- uśmiechnęłam się do siebie, męcząc z okrutną zatyczką od perfumu.
- Daj, pomogę.- powiedział wyrywając mi z rąk flakonik.- Widać, że sobie nie poradzisz.- dodał szybko, odwrócił się, a ja naparłam na niego z tyłu i próbowałam odebrać swoją własność.
- Oj! Nie przesadzaj, aż taka słaba nie jestem.- powiedziałam, następnie kopnęłam chłopaka w kostkę, a on upadł na łóżko, z otwartym już czubkiem.
- Au!- wykrzyknął oddał mi pudełeczko i złapał za urażone miejsce.- To bolało!- krzyknął i zrobił minę urażonego dzieciaka.
- I miało boleć.- odpowiedziałam, naciskając na rozpylacz, uwalniając parę niewinnych i chłodnych kropelek.
- Mmm...Konwalia z fiołkami.- szepnął.

***

 

Gdy dotarliśmy na miejsce nie miałam wątpliwości, że to tu. Muzyka uderzyła w moje bębenki, tak mocno, że nie słyszałam nawet kiedy Felin otworzył drzwi od mojej strony. A na dodatek poczułam mdlący zapach alkoholu.

Weszliśmy do środka. Impreza się rozkręcała. Willa nie była taka czysta, wszędzie walały się szklane butelki i papierowe pudełka po napojach.

Weszliśmy do kuchni, która teraz była postrzegana jako 'bar'. Za drzwiami po prawej stronie był wielki salon, w którym wszyscy bawili się na całego. Zaś po mojej lewej, było wyjście na ogród.

- Chcesz coś?- zapytał mój towarzysz, gdy ja rozkoszowałam się widokiem białych róż, oświetlonych, przez sztuczne lampy.

- Tak.- odpowiedziałam.- Tylko tym razem mnie nie opij.- dodałam i uśmiechnęłam się do niego, odpowiedział tym samym i podszedł do lady, przy której stał młody chłopak.

Felin wrócił po chwili z dwoma piwami w dłoni.

- A teraz mi otwórz.

- O to nie musisz się martwić.- powiedział i wyciągnął z przedniej kieszeni otwieracz.- Przygotowałem się.- zaśmiał się i podał mi pierwszej otworzoną butelkę.

Przez kilka godzin bawiłam się na całego, tańczyłam, piłam, wygłupiałam się, zgodziłam się nawet raz na czas-sówkę, czyli kto szybciej wypije piwo.

Zabawa była przednia, poznałam dwóch chłopaków, którzy byli starsi ode mnie o dwa lata i nie piją(głównie dla tego, że kierują).

 - Chodź.- około dziesiątej, Felin zabrał mnie na świeże powietrze, do ogrodu. Było ciemno, ale widziałam niektóre rzeczy, po bokach było pełno kwiatków, a kamienna dróżka prowadziła w stronę łuku oplecionego w białe róże, którym wcześniej się przyglądałam.

Weszliśmy prze nie i ujrzałam pokoik. Ściany były żywopłotem, sięgającym gdzieś może z trzy metry. W około były poustawiane dębowe ławeczki.

Usiedliśmy na jednej.

Była ciepła, zanosząca się na burzę noc.

- I jak ci się podoba?- zapytał nie patrząc na mnie tylko rozglądając się na około.

- Twój kolega jest nieźle nadziany.- powiedziałam i poczułam jak alkohol zaczyna mącić mi w głowie.

- Tak, wiem.- spojrzał na mnie i chciał cos powiedzieć, ale się rozmyślił i zamknął szybko buzię.

 

Reszta wieczoru, już nie była taka fascynująca, ponieważ musiałam sobie odmówić alkoholu, gdyż nie chciałam wrócić do domu tak nietrzeźwa, jak wczoraj.

Razem z Felinem wracałam około jedenastej.

Kropiło, a pioruny uderzały, raz w tą, raz w inną stronę.

- Masz miętówkę?- zapytałam, byłam zmęczona, ale mądra, wiedziałam, że rodzice jutro sprawdzą mnie, oraz moją buzię. Oni naprawdę nie są idiomami i nie dadzą sobie w kasze dmuchać, ale ja inteligencje mam po mamusi. Sięgnął do kieszeni i wyciągną niebieskie pudełeczko, wyciągnęłam dłoń, a on złożył na niej biały i pachnący miętom cukierek. Wchłonęłam go szybko i powoli zaczęłam go ssać, tak by każde miejsce w mojej jamie ustnej ogarnął miętowy posmak.

Gdzieś dalej jasny piorun uderzył w szary teraz budynek, tak mocno, że mogło by się wydawać, iż się rozsypie. Szliśmy spokojnie, omijając wąskie uliczki.

Przechodziliśmy obok, małego sklepiku, koło którego wisiała mała lapa, zapalająca się na czujnik ruchu, tym razem się nie zaświeciła, no ale cóż, może żarówka się spaliła.

Po chwili zaswędziało mi w nosie i kichnęłam.

Po tym dziwnym zdarzeniu, zrobiło mi się cieplej i poczułam się orzeźwiona.

 

Dotarłam do domu około w pół do pierwszej, weszłam przez okno po podpórkach do kwiatków i pożegnałam się z Felinem.

Noc była dziwnie niepokojąca, w ciszy wyczuwałam jakieś napięcie, ale zasnęłam, co chwila pogrążając się w cichej i czarnej nocy, oświetlającej tylko miejscami, przez pioruny.

_____________________________________________

 

 

Moi kochani, przepraszam za tak długi czas oczekiwania,

ale mam nadzieję, że opłacało się czekać.

Rozdziała jest dość długi, ale mam nadzieję, że skojarzycie,

po co to wszystko.

Kochani, piszcie wszystko, co przyjdzie wam do głowy,

bardzo chciałabym znać wasze zdanie,

więc proszę napiszcie w kom.

jak podoba wam się moje opowiadanie.

Miłego czytania.

:** Wasza Az

 \       /

 \   /

V

Prolog.

Termosfera drgała dziś od światła zorzy polarnej. Ale nie były to agresywne drgania, typu wzburzonych morskich fal, ale jak łagodne poruszenia tęczowych drobin. Jasność nie była silna, co mnie niepokoiło, a ich natężenie silne i nietrwałe. Na ziemi pewnie nie do końca jest ona widoczna, ale tu jaśnieje i promienieje blaskiem prawie codziennie. Dziś niebo było pełne spalających się, rozświetlonych, ognistych skał kosmicznych, które rozpadały się w atmosferze.
Z każdą minutą było ich coraz więcej, zostawiając ogniste smugi, które opadały tuż obok mnie i ginęły, w czeluściach ziemskiej otchłani.

Leżałam na jednej z pobliskich gwiazd, wpatrując się we wszystko z oddali. Wszystkie te zjawiska były podniecające i pełne uroku, przyglądałam się temu wszystkiemu z uwielbieniem. I choć co dzień widzę podobne rzeczy, to wciąż rozpierają one we mnie te same emocje.
Nie skarżę się na swój los i stale cieszę się tym co mam.
Jestem niepoprawną optymistką.
Gwiazda na której leżałam pociemniała i zbledła.
- Zawsze uwielbiałaś to oglądać.- powiedział On, siadając tuż obok mnie.
- Ty tu?- zapytałam, z lekkim zaskoczeniem, odwracając od Niego wzrok.- Myślałam, że wolisz posiedzieć w ciszy.
- Bo wolałbym, ale chcę tak że, byś w końcu zaprzestała tej wojny.- powiedział, spoglądając to na mnie, to na spalające się odłamki.
- Mam się poddać?- spytałam Go, uśmiechając się i kontynuowałam.- Wiesz, że je się nigdy nie poddam.- odparłam, na co on wybuchł strasznym, mocnym i groźnym śmiechem.
- Oj, moja mała iskiereczko, poddasz się i to tak szybko, że nie zorientujesz się nawet, kiedy - wstałam błyskawicznie po tych słowach, gdy ten dodatkowo, otulił mnie prawie wiecznymi ciemnościami, które spływały po nim jak strugi deszczu, po ciele.
- Daj mi spokój.- powiedziałam ostrzegawczo, na co Ten zaśmiał się ponownie.
Zdecydowałam się ostatecznie na zejście, na ucieczkę.

Przeleciałam przez resztę atmosfery była letnia, nocna burza. Pioruny strzelały na wszystkie strony, więc zdecydowałam się wtopić w jednego z nich i nie zwracać takiej uwagi na siebie.
Z potężnym łomotem uderzyłam w budynek, było to bolesne, lecz nieuniknione.
Złączyłam się ze światłem latarni i czekałam. Z ostatkami światła, latarnia zgasła i wydobyłam się na ulicę, cichą, ciemną i oświetloną tylko przez lampy, za oknami.
Nagle oplótł mnie jakiś miły żywot i lekki huk, a później cisza i spokój. I jasność.

____________________________________

Mam nadzieje, że nie zanudziłam was początkiem.

Opowieść o czymś innym, niż dotychczas.

Nie o aniołach.

Wpadłam na ten pomysł, gdy przeglądałam różne szablony.

Jestem ciekawa, co myślicie o tej opowieści, dlatego

proszę o komentarze.

\       /

\   /

\/